جنگ با سرطان - قسمت چهارم

  قسمت اول 

قسمت دوم

قسمت سوم

قسمت پنجم

(قسمت چهارم)

خلاصه سرتون درد نیارم دوران شیمی‌ درمانی من به مرحله سوم یا بهتر بگم هفته چهارم خودش رسیده بود که برای من آغازی تازه بود چون کم کم عوارض دیگه‌ای در بدن من نمایان شد از قبیل افتادن تک تک ناخن‌های دست و پای من و تاول‌های در کف پا و دستهایم من تقریبا همه ناخنهای دست و پام سیاه شد و در حال افتادن بود که این یک مقدار خودم و اطرافیان منو به وحشت انداخته بود مثل این ماشینهای اسقاطی شده بودم که درب و پنجره آنها تو یک دست انداز از جا در میاد این شده بود قضیه ناخن‌های دست من که با کوچیک‌ترین فشاری از جا  درمیامد یادم میاد وقتی‌ پدرم آماده بود چون بهش نگفته بودم که چه بالائی به سرم آماده فکر میکرد معتاد شدم و هر روز ۱ ساعت نصیحتم میکرد که حالا به آنجا هم خواهیم رسید.

هفته آخر شیمی‌ درمانی به من خیلی سخت گذشت هم روحی هم جسمی‌ متاسفانه شیمی‌ درمانی علاوه بر تغیرات جسمی‌ من به روحیه و افکار من هم تاثیر گذاشته بود حتا فراموشی هم آورده بودم البته هر دفعه این قسمت فراموشی به اطرافیان می‌گفتم منو مسخره میکردند و میگفتن این هم بهانه من شده که واقعاً این طور نبود ولی‌ خوب خوشبختانه اطرافیان من عادت نداشتند که برای من به ظاهر دلسوزی کنند و هر وقت من کمی‌ سست میشدم با این رفتارشون به من یاد آوری میکردند که من هیچیم نیست البته خواسته یا ناخواسته با این عمل به من کمک زیادی میکردند و به نوبه ای به من هم روحیه میدادند هفته های آخر راه رفتن من تغییر کرده بود منی‌ که یک آدم ۲ متری گردن کلفت چهار شونه بودم شده بودم یک موش که به زور ۴ قدم راه میرفت شبهای من خیلی سخت تر شده بود و کابوسی تکراری امان منو بریده بود دیگه از خواب شب نفرت داشتم و همه امیدم به صبح بود صبحی‌ که میدونستم با درد دیگری شروع خواهد شد

یکی‌از مسائلی‌ که منو درروزهای آخر زیاد عذاب میداد زدن سوزن سرم شیمی‌ درمانی بود این آخری‌ها دیگه پیدا کردن رگ دست من سخت بود و معمولاً به دنبال رگهای دستم میگشتند که اونهم  داستانی داشت آنقدر باید امتحان میکردند تا یکیش درست از آب در بیاد که این هم این آخری درد زیادی داشت چون من دیگه جون اوائل رو نداشتم نه جانش رو نه تحملش رو  البته اینم بگم به من روز اول یک سرم همیشگی‌ پیشنهاد شد که به کنار قلبم بگذارند که من قبول نکردم و بخاطرترس از نظافتش حاضر بودم هرروز بهم سوزن بزنند که حداقل نگران عفونت اون نباشم  یکی‌ از چیزهای که این آخری یک مقدار اذییتم میکرد نصیحت و فشار اطرافیانم برای راه رفتن بود آنها خیلی اصرار داشتن که من درروز یک مقدارراه برم که برای من کاری سخت و ناراحت کننده بود البته نیت آنها خیر بود ولی‌ من در اون لحظات  بخاطر تاثیرات شیمی‌ درمانی حالت عادی خودم نداشتم و کوچیک‌ترین چیزی ناراحتم میکرد که این یکی‌ از عمده‌ترین آنها بود از آنجا که من پوستم کلفت بود و صدایم زیاد در نمی‌آمد اطرافیانم فکر میکردند که من وقتی‌ میگم نمیتونم درست راه برم مسخره بازی در میارم یا به اصطلاح خودمونی خودمو لوس می‌کنم ولی‌ واقعاً برای من این راه رفتن مشکلی‌ بود البته امروز که بهش فکر می‌کنم میبینم این اصرار و طبیعی نشان دادن اوضاع من بود که بیشتر به من روحیه میداد بگذریم

یکروز که روز سوم از هفته چهارم بود ( توجه داشته باشید شیمی‌ درمانی من ۸~۹ ساعت در روز ۵ روز هفته بود) که بعد آزمایش خون, دکتر‌ها مقدار گلوبولهای قرمز و سفید من را ناهماهنگ تشخیص دادند که به من ۵ تا آمپول که نمیدونم چه کوفتی بود تجویز کردند هر کدام از آمپولها دونه‌ای ۱۰۰۰$ دلار بود که بماند به من اشتباهی‌ ۱۵ تا دادن که البته من هم همرو به بیمارستان برگرداندم که سر این مسئله هم می‌خواستند یک بدبختی اخراج کنند چون اون بابا نزدیک ۱۰ هزار دلار جنس به من مفتی داده بود البته این رو هم اضافه کنم من بیمه داشتم و مشکلی‌ ازبابت پرداخت پول دوا نداشتم که خودش اولین نعمت بود که خدا جلوم قرار داد, آقا سر شمارو درد نیارم که روز چهارم بود که بدترین عوارض این آمپول( که معمولاً یا تو شیکم میزدم یا زیر بازوم ) درد مفاصل بود به سراغم  آمد وقتی آن روز از شیمی‌ درمانی  برگشتم خانه بعد خوردن ۲ لیوان آب که واقعاً مثل زهرمار بود برام یک مقدار خواستم جلوی تلویزیون استراحت کنم که آقا چشم شما روز بد نبینه آنجا بود که با عزرائیل دست به یقه شده بودم اون می‌کشید من می‌کشیدم یک لحظه احساس کردن هرچی‌ مفصل در بدن دارم برق گرفته و وقتی‌ میگم برق گرفته واقعاً درد برق گرفتگی بود هر۵ ثانیه به ۵ ثانیه میگرفت ول میکرد و وقتی‌ میگم مفاصل بدنم یعنی‌ همه از نوک انگشتهای دستم تا نوک انگشتهای پام هر جا که مفصلی بود من درد وحشتناک داشتم درد به قدری زیاد بود که من اول دویدم تو اتاق خواب که باقی‌ نفهمند که من درد دارم ولی‌ بعد ۵ دقیقه تحملم آنقدر کم بود که شروع به ناله کردم که خدا پدرشو بیامرزه عمه بی‌چاره من متوجه شد و زنگ زدیم به بیمارستان که به نصفه‌های تماس نکشید که من از درد ازعمه بی‌چاره خواستم که منو ببره اورژانس خوشبختانه مریضهای سرطانی وقتی‌ وارد اورژانس میشوند بیشتر از۳ دقیقه معطل نمیشوند که همین هم شد

ما به محض ورود به اتاق انتقال پیدا کردم که متوجه شدم دواهای مسکن و آمپولهای مسکن به من اثر گذار نیست دکتر من ۴ تا آمپول مرفین و مسکن به من زد که در کاهش درد تاًثیری نداشت که البته با آمپول پنجمم درد من خوابید و حال مشکل خوابیدن من بود که دکترمیگفت با این آمپولها که من به تو زدم فیل هم میخوابه ولی‌ من چشمم باز بود و خوابم نمیبرد راستشو بگم آنقدر این آخری بهم فشار آورده بود که فکرمیکردم با بستن چشمم همه چی‌ تمام می‌شه ومن خواهم مرد و از بستن چشم هم وحشت داشتم خلاصه اون شب از ساعت ۹ شب تا ۶ صبح من به اتفاق عمه بیچارم تو بیمارستان ماندیم که صبح بعد روز استراحت من بود و قرار نبود شیمی‌ درمانی بشم و این یکی‌ از بهترین چیزهای بودن که اون لحظه به من بیشتر روحیه داد چون اصلا حوصله سرم دیگه نداشتم به اندازه کافی‌ تو اورژانس سوراخ شده بودم اون روز هم گذشت و هفته آخر شیمی‌ درمانی من رسید که .....ء

ادامه دارد.....ء
:-)

دوستانی که در دوران شیمی درمانی و یا مبتلا به سرطان هستید توجه داشته باشید که پایان داستان من خوب هست و بیخودی خودتون نبازین نیت و هدف من این است که به شما بگم با همه این مشکلات با اراده وبا پیشرفت علم پزشکی هیچ چیزی غیر ممکن نیست و همیشه امیدوار باشید


قسمت اول

قسمت دوم

قسمت سوم

قسمت پنجم

 

لیک عضویت و ورود به گروه حمایت از ایرانیان مبتلا به سرطان